Μέσα σε δέκα επεισόδια το ερευνητικό podcast The Red Note αποκαλύπτει το μηχανισμό γυναικοκτονιών που καλλιεργήθηκε στη διασυνοριακή πόλη του Μεξικό με την ανοχή όλων. Πάτα play!
Ένα podcast σε δέκα επεισόδια για όλα όσα συμβαίνουν στην πόλη των γυναικοκτονιών, τη Σιουδάδ Χουάρες στα σύνορα του Μεξικό με τις ΗΠΑ.
Στην πόλη όπου κάθε είδους σεξουαλική βία, από παρενοχλήσεις ως δολοφονίες, μαίνεται ασταμάτητα, τη Σιουδάδ Χουάρες στα βόρεια σύνορα του Μεξικού οι μαζικές γυναικοκτονίες εδώ και δεκαετίες καταδεικνύουν τον απρόσκοπτο μετασχηματισμό της ταξικής, έμφυλης και φυλετικής εκμετάλλευσης και την αλληλοδιαπλοκή τους.
Από τον 1993 μέχρι σήμερα οι γυναίκες δολοφονούνται πληρώνοντας με τις ζωές τους το κόστος σε αυτό το βάναυσο διασυνοριακό βιομηχανικό κέντρο του Μεξικό όπου η συγκέντρωση εργοστασίων συναρμολόγησης -οι μακιλαδόρες- έγινε αφορμή για να εκτοξευθεί ο πληθυσμός της πόλης.
Η Χουάρες, στο τέλος της δεκαετίας του 1990, μετρούσε 1,2 εκατομμύρια κατοίκους με πολλές γυναίκες, κυρίως νέες, να εργάζονται στα εργοστάσια που τις προτιμούσαν γιατί μπορούσαν να τις χειραγωγήσουν με μεγαλύτερη ευκολία από τους άντρες. Το 2006 στις 330 μακιλαδόρες απασχολούνταν 220.000 εργάτες και εργάτριες, εκ των οποίων το 60% ήταν γυναίκες.
Η πόλη έγινε σύμβολο της έμφυλης βίας με τουλάχιστον 2.000 εξαφανισμένες γυναίκες από το 1993 έως το 2003.
Τα θύματα, όσες γυναίκες βρέθηκαν νεκρές, ήταν ακρωτηριασμένα, σεξουαλικά κακοποιημένα, τα πτώματα τους εκτεθειμένα στους σκουπιδότοπους που οριοθετούσαν την πόλη.
Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των γυναικοκτονιών στην πόλη του Χουάρες πενταπλασιάστηκε μέσα σε ελάχιστους μήνες από το 1993 στο 1994. Το ρεκόρ γυναικοκτονιών έφερε την πόλη στο προσκήνιο με ακτιβιστές, ΜΚΟ και ακαδημαϊκούς να απαιτούν την αναχαίτιση του έμφυλου μίσους.
Πολλά από τα θύματα δεν είχαν ελπίδα να δικαιωθούν. Ο αντίλογος της πατριαρχίας είχε τα γνωστά επιχειρήματα. “Ήταν πόρνες”. “Φορούσαν κοντές φούστες”. Μεθούσαν”. Μόνο μετά από χρόνια αποκαλύφθηκε ότι και η αστυνομία έδινε συστηματικά ψευδή στοιχεία αναφορικά με το ρουχισμό των θυμάτων, ο οποίος ήταν ως επί το πλείστον μακριά παντελόνια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η γυναικοκτονία τυποποιήθηκε ως ιδιαίτερο έγκλημα ωστόσο πέρα από τη συμβολική αλλαγή του νομικού πλαισίου η πόλη του Χουάρεζ συνεχίζει να είναι μητρόπολη της έμφυλης εγκληματικότητας έχοντας καθιερώσει έναν μηχανισμό γυναικοκτονιών πολύ συστημικό για να τον παλέψεις.
Με το κράτος και το δίκαιο να δηλώνει απουσία τα καρτέλ των ναρκωτικών επωφελήθηκαν του συστήματος φέρνοντας ακόμη περισσότερη βία και διαφθορά στη διασυνοριακή πόλη του Χουάρες όπου οι γυναίκες, θύματα της θανατοπολιτικής που υιοθέτησε η μεξικάνικη κοινωνία για να αναπτυχθεί, δολοφονούνται. Η ακραία έμφυλη βία στη Χουαρές είναι και ο λόγος για ένα σύνθημα που έχει υιοθετηθεί από ακτιβιστές ανά τον κόσμο.
Η έκφραση “Ούτε μία λιγότερη!” είναι γραμμένη σε ένα ποίημα της μεξικάνας Σουζάνα Τσάβες, η οποία ζούσε στη Χουάρες. Η Τσάβες βρέθηκε στραγγαλισμένη και ακρωτηριασμένη το 2011.
Το ερευνητικό podcast “The Red Note” που ολοκληρώνεται σε δέκα επεισόδια προσπαθεί να καταδείξει το συστημικό μίσος που φωλιάζει στη Χουάρες εις βάρος των γυναικών εδώ και δεκαετίες.
Διεφθαρμένοι πολιτικοί, ναρκέμποροι, sex trafficking και οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης που σφάζουν απρόσκοπτα γυναίκες εκτίθενται σε αυτή την παραγωγή που επιμελήθηκε η ερευνήτρια και δημοσιογράφος Lydia Cachο.
Πάτα play:
Η έκφραση “Ούτε μία λιγότερη!” είναι γραμμένη σε ένα ποίημα της μεξικάνας Σουζάνα Τσάβες, η οποία ζούσε στη Χουάρες. Η Τσάβες βρέθηκε στραγγαλισμένη και ακρωτηριασμένη το 2011.
tweetΣύμφωνα με την έρευνα “Global study on homicide: Gender-related killing of women and girls” (2019) που διεξήχθη από το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών Για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC), το έτος 2017 διεπράχθηκαν παγκοσμίως 87.000 δολοφονίες γυναικών, στο 58% των οποίων ο δράστης ήταν πρώην ή νυν σύζυγος/σύντροφος ή μέλος της οικογένειας.
Oι περισσότερες εξ αυτών διαπράχθηκαν στην Αργεντινή, Ελ Σαλβαδόρ, Ινδία, Ονδούρα και το Μεξικό και ακολουθούν η Γουατεμάλα, Κολομβία, Βραζιλία, Ρωσία και Νότια Αφρική.
Με λίγα λόγια κάθε ημέρα 137 γυναίκες δολοφονούνται από ένα μέλος της οικογένειάς τους. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση οι γυναικοκτονίες διπλασιάστηκαν μέσα σε μια πενταετία -η αντίστοιχη έρευνα του UNODC το 2012 είχε καταγράψει 48.000 γυναικοκτονίες.
Το έγκλημα της γυναικοκτονίας δεν περιλαμβάνεται στη νομοθεσία καμίας ευρωπαϊκής χώρας αν και η κακοποίηση γυναικών βρίσκεται στην πρώτη θέση των παραγόντων γυναικείας θνησιμότητας στην Ευρώπη σε ηλικιακές ομάδες 16-44.
Ο όρος “γυναικοκτονία” ακούστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά τη δολοφονία της νεαρής Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο.
Αν και ο όρος ενόχλησε πολλούς είναι σημαντικό να τον υπερασπιζόμαστε σεβόμενοι το ουσιαστικό, νομικό του υπόβαθρο.
Ο όρος “γυναικοκτονία υπογραμμίζει τη νομική απουσία μιας μορφής βίας που γιγαντώνεται και βοηθάει στο να οικοδομηθεί ένα γνωσιακό σχήμα που καθιστά ορατή την έμφυλη βία υπενθυμίζοντας την ανάγκη δικαιϊκού πλαισίου αντιμετώπισης αυτών των εγκλημάτων εις βάρος των γυναικών.
Το επιχείρημα “δεν υπάρχει γυναικοκτονία, μόνο ανθρωποκτονία” θυμίζει την αδυναμία πολλών να αποδεχθούν τη συστημική πατριαρχία και τον μισογυνισμό που καλλιεργείται στην Ελλάδα μέσα από τηλεσκουπίδια, αστέρες της μουσικής παραφωνίας που λέγεται trap (κάποια στιγμή δισκογραφικές και δημιουργοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν για αυτό), αρθρογράφους με σκουριασμένες πένες κα.
Στην Ελλάδα φοβόμαστε περισσότερο την ορολογία παρά τη βία και αυτό το πληρώνουν γυναίκες κάθε μέρα που περνάει, θύματα μιας μορφής βίας αόρατης που ελάχιστοι θέλουν να συζητήσουν ανοιχτά.
Η επίμονη άρνηση της πατριαρχίας και των μηχανισμών της να αποδεχτεί τον όρο “γυναικοκτονία” είναι ύποπτη και ανατριχιαστική από μόνη της.
Για οτιδήποτε πέσει στην αντίληψη σας μπορείτε να επικοινωνήσετε με τις αρμόδιες υπηρεσίες:
Γραμμή SOS 15900 (Κακοποίηση Γυναικών)
Γραμμή SOS 1065 (Γραμμή Ζωής-Κακοποίηση Ηλικιωμένων)