Stonewall Inn: η εξέγερση, ο ακτιβισμός & η υπερηφάνεια του να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+

Πενήντα δύο χρόνια πριν η εξέγερση ξεκίνησε και το αίτημα για υπερηφάνεια και ορατότητα καρφώθηκε στην ατζέντα ακτιβιστών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Γιατί από αυτό το bar που ήταν κάτω από τον έλεγχο της μαφιόζικης οικογένειας των Τζενοβέζε ξεκίνησαν πολλά.

Στα τέλη της δεκαετίας του 60, όταν η αστυνομοκρατία και ο υπόκοσμος όριζαν την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, εννέα αστυνομικοί εισέβαλαν στο Stonewall Inn στην Christopher Street και άρχισαν να ψάχνουν τους θαμώνες -όλες τις φυλές της νύχτας- απαιτώντας ταυτοποίηση και συλαμβάνοντας όποιον/α υποψιάζονταν ότι ήταν ομοφυλόφιλος/η και όποιον/α ήταν ντυμένος/η με τρόπο που δεν συμβάδιζε με την “κανονικότητα”.

Ό,τι ήταν queer και διαφορετικό ήταν διωκόμενο.

“Τα γεγονότα που ακολούθησαν θα πυροδοτούσαν το σύγχρονο κίνημα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, εμπνέοντας την πρώτη Pride παρέλαση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, στην Christopher Street” γράφει η Διεθνής Αμνηστία για τις εξεγέρσεις που έγιναν κίνημα.

“Το 1969, ήταν ακόμα παράνομο να είσαι γκέι στις περισσότερες περιοχές των ΗΠΑ. Για πολλές λεσβίες, ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους και τρανσέξουαλ, οι νύχτες σε μέρη όπως το Stonewall Inn ήταν οι μοναδικές στιγμές που θα μπορούσαν ελεύθερα να είναι ο εαυτός τους. Ο χώρος ήταν γνωστός για τον εορτασμό της συμπεριληψιμότητας, και έγινε επίσης ένας ασφαλής χώρος για τους εργαζόμενους/ες του σεξ και τους άστεγους.”

Αυτό που συνέβη στο εμβληματικό σήμερα Stonewall Inn ήταν η σύγκρουση δύο κόσμων. Αυτού που θέλει έλεγχο και βία και εκείνου που θέλει την ελευθερία του.

Οι μαχήτριες που πρέπει να ξέρεις

Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν οι τρεις έγχρωμες γυναίκες, Marsha P Johnson, Sylvia Rivera και Stormé Delarvarie, δεν άναβαν τη φωτιά για να υπερασπιστούν την κοινότητα -“εγκλήματα της φύσης” την αποκαλούσαν.

Οι τρανς P Johnson και Rivera αρνήθηκαν το σωματικό έλεγχο από την αστυνομία -ήταν παράνομο για τους ανθρώπους που ήταν δηλωμένοι ως άνδρες στη γέννησή τους, να φορούν γυναικεία ρούχα (και αντιστρόφως)-και έδειξαν τι σημαίνει μαχητικότητα και σθένος.

Τα συνθήματα “Θα Υπερισχύσουμε” και “Gay Power” (“Δύναμη των Γκέι”) μόλις είχαν γεννηθεί.

Στην εξέγερση καταλυτικό ρόλο έπαιξε και το κάλεσμα της διαφυλετικής λεσβίας Stormé Delarvarie που ξυλοκοπήθηκε στο κεφάλι από αστυνομικούς και φώναξε στο πλήθος έξω από το Stonewall Inn “Γιατί δεν κάνετε κάτι;” Η αντίσταση είχε πλέον ξεκινήσει.

Ουσιαστικά η εξέγερση στο Stonewall Inn ήταν μια κίνηση σθένους απέναντι στην αστυνομοκρατία και την πατριαρχία που καταπιέζει από πάντα ό,τι διαφορετικό.

Όσα ξεκίνησαν τότε -και τις επόμενες τέσσερις μέρες- σε αυτή τη γειτονιά των χρωματιστών ανθρώπων έγιναν η απαρχή του κινήματος των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ανά τον κόσμο.

Η Μητέρα της Christopher Street

Η αφρο-αμερικανή drag queen, εργάτρια του σεξ και ακτιβίστρια της απελευθέρωσης των γκέι Marsha P Johnson αναδείχθηκε σε εμβληματική ακτιβίστρια μετά τς ταραχές στο Stonewall Inn.

Συνιδρύτρια με τη Rivera της ομάδας STAR (Street Transvestite* Action Revolutionaries – Παρενδυτικές* Επαναστάτριες του δρόμου και της δράσης) και κεντρικές ηγέτιδες του Γκέι Απελευθερωτικού Μετώπου (Front of Gay Liberation), η Johnson ξεκίνησε τη μάχη της στα τέλη των 60s και συνέχισε μέχρι τον αμφιλεγόμενο θάνατο της. Τη δεκαετία του 1980, η Τζόνσον συνέχισε τον ακτιβισμό της στους δρόμους ως βασική οργανώτρια με την ACT UP.

Μέσα από τις δράσεις της η Johnson προστάτευε συγκεντρώνοντας τρόφιμα και είδη ένδυσης για τις νεαρές drag queens, τις τρανσέξουαλ και τα άλλα παιδιά που ζούσαν στις αποβάθρες της οδού Κρίστοφερ ή στο σπίτι τους στο Λόουερ Ίστ Σάιντ της Νέας Υόρκης και ήταν η “μητέρα” των διαφορετικών και κατατρεγμένων. Κάτι που μάλλον δεν της συγχωρέθηκε ποτέ.

Η Johnson βρέθηκε νεκρή τον Ιούλιο του 1992. Το άψυχο σώμα της βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Χάντσον στα ανοικτά της δυτικής Βίλατζ Πίερς λίγο μετά το Pride το Μαρτίου της ίδιας χρονιάς.

Αν και η αστυνομία -εχθρός της από τα χρόνια της εξέγερσης- αποφάνθηκε ότι η Johnson είχε αυτοκτονήσει, ελάχιστοι πίστεψαν ότι η ακτιβίστρια είχε δώσει τέλος στη ζωή της. Μόνο μετά από πιέσεις μιας άλλης ακτιβίστριας, της Mariah Lopez, τον Νοέμβριο του 2012, το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης άνοιξε εκ νέου την υπόθεση ως πιθανή ανθρωποκτονία.

H ζωή και ο θάνατος της έγιναν ντοκιμαντέρ, η κληρονομιά της παρελαύνει στους δρόμους κάθε χρόνο.

Mετά το Stonewall Inn

Στις 28 Ιουνίου του 1970, ο κόσμος επέστρεψε στο σημείο της εξέγερσης για να γιορτάσει την Ημέρα Απελευθέρωσης της Christopher Street -το πρώτο φεστιβάλ ΛΟΑΤΚΙ Υπερηφάνειας (Pride) μόλις είχε πραγματοποιηθεί.

Οι ταραχές του Stonewall ήταν το πρώτο βήμα σε μια σειρά εκδηλώσεων στα τέλη του 20ου αιώνα που θα άνοιγαν τον δρόμο για νομικές και κοινωνικές αλλαγές που θα βελτίωναν τη ζωή των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων.

Σήμερα, μισό αιώνα και κάτι μετά την εξέγερση, τα φεστιβάλ Pride ανά τον κόσμο υπενθυμίζουν το δικαίωμα στην ορατότητα και απαιτούν από τον κόσμο να πετάξει τη μισαλλοδοξία από επάνω του.

Γιατί αν κάτι σημαίνει το Pride αυτό είναι ένα, ισότητα για όλους. Αν κάτι μας μαθαίνει το Pride είναι ότι αρκεί μια στιγμή θάρρους για να ξυπνήσει ο κόσμος, φτάνει ένα κάλεσμα για να ενωθούν οι φωνές που υπερασπίζονται την ισότητα και την απελευθέρωση ενάντια σε απάνθρωπα μυαλά.

Με τους πολιτικούς να φλερτάρουν ολοένα περισσότερο με την απολυταρχία, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι μόνιμα, μισό αιώνα μετά το Stonewall Inn, εκτεθειμένη στη βία και τις διακρίσεις.

Οπότε την επόμενη φορά που κάποιος θα σας ρωτήσει “Γιατί Pride;” η απάντηση είναι μία.

Stonewall forever.