«Το πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες
Μαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Μες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.
Αν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη
Ξεχώρισες μια: Είν’ η δική του. Ανάβει μικρές πυρκαγιές
Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας»
Με αυτούς τους στίχους του Μανώλη Αγνωστάκη απ’ το ποίημα του “Χάρης: 1944”, καλωσορίζουμε τον Νίκο Ρωμανό, αδερφικό φίλο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τον Γιώργο Θαλάσση, δάσκαλο και των δύο παιδιών που χάραξαν με τον δικό τους τρόπο τον Δεκέμβρη.
Τα όσα διαδέχτηκαν τη νύχτα εκείνη παραμένουν μέχρι και σήμερα ζωντανή ιστορία μιας γενιάς που δεν γύρισε για μερόνυχτα σπίτι της και που όταν τελικά το έκανε, τίποτα δεν ήταν πια ίδιο.
