Mr. Dimitris and Mrs. Dimitroula: το ευαίσθητο πορτρέτο της Δήμητρας της Λέσβου συγκινεί

Επιβεβαιώνοντας το χειρότερο σενάριο οι εργαστηριακοί έλεγχοι επιβεβαίωσαν τις εικασίες που ήθελαν το άτομο, που είχε πέσει θύμα τροχαίου με εγκατάλειψη στις 9 Απριλίου και είχε ενταφιαστεί ως αγνώστου ταυτότητας, να είναι η Δήμητρα της Λέσβου ή κατά κόσμον Δημήτρη Καλογιάννη.

Η 65χρονη Δήμητρα της Λέσβου, είχε εξαφανιστεί από τις 6 Απριλίου. Σχεδόν δύο μήνες μετά το τελευταίο κεφάλαιο σε μια ζωή σπαρακτικά ευαίσθητη έκλεισε με επώδυνο, εκκωφαντικό, απάνθρωπο γδούπο οδηγώντας μας σε μια ανάρτηση που θα θέλαμε να μην υπήρχε.

“Ψάχνω μια αληθινή και αιώνια αγάπη, όπως ήταν στον παράδεισο πριν από την αμαρτία. Πονώ γιατί ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο και βλέπω ότι ο κόσμος γίνεται όλο και χειρότερος” είχε πει η Δήμητρ@ σε συνέντευξη.

Μπαίνοντας στο τραγικό μοτίβο των ζώων που κόβονται μαρτυρικά, μετά τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον Ζακ, η/o Δήμητρ@ εγκαταλείφθηκε από όλους, βάρβαρα.

Φωτεινό παράδειγμα καλοσύνης, γεμάτη από ανθρωπιά σε μια κοινωνία βίας και αδιαφορίας, μισαλλοδοξίας και εκκωφαντικής κοινωνιοπάθειας, σε καιρούς παρατημένους από αξίες έγινε πρότυπο δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς σε πρόσφυγες όταν οι άλλοι έβγαζαν selfie και σε μια δίκαιη πραγματικότητα θα άγγιζε την αγιοσύνη.

Σε ανάρτηση της στο Facebook η πάντα καίρια Πάολα Ρεβενιώτη γράφει:

Και έτσι μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών θα βάλει ο αδελφός της τα γυναικεία φορέματα που αγαπούσε η Δήμητρα και τα αγόραζε από ένα ιταλικό περιοδικό, θα ξεκολλήσει και τον γυμνό Ιησού από τον τοίχο του σπιτιού της που αγαπούσε πολύ, το χωριό θα βυθιστεί για λίγο στην ενοχή του, θα αναλογιστούν μερικοί πώς φέρθηκαν σε έναν συχωριανό τους που γνώριζαν από μικρό παιδί, σίγουρα θα πάνε στην κηδεία, και η σακούλα σκουπιδιών με τα ρούχα τα γυναικεία θα καταλήξει στην χωματερή, όπως και η ζωή της.

Και το σπίτι της που είναι στο κέντρο του χωριού από το άλλο καλοκαίρι θα δέχεται τουρίστες σαν ενοικιαζόμενα δωμάτια. Aλλά εμείς οι ξένοι θα την θυμόμαστε σαν τον πληγωμένο άγγελο που καθότανε κάτω από τον ήλιο στην εκκλησια της Παναγιας της Γοργόνας.

Eίτε δείτε το πορτρέτο της Δήμητρ@ς από τη Ρεβενιώτη (μια παραγωγή του VICE) είτε το ντοκιμαντέρ της φωτογράφου και κινηματογραφίστριας Τζέλη Χατζηδημητρίου προετοιμάστε τους εαυτούς σας για απανωτά μαθήματα ενσυναίσθησης από τη Δήμητρ@.

Τη Δήμητρ@ που έζησε στη Σκάλα Συκαμιάς, ένα ψαροχώρι της Λέσβου, και έδειξε ότι ο μόνος δρόμος που αξίζει να ακολουθήσει κανείς στη ζωή του είναι αυτός της αλληλεγγύης, της συμπόνοιας, της συγχώρεσης, της αγάπης. Έχει πει η ίδια η Χατζηδημητρίου για το φιλμ:

Ο/Η Δημήτρης έζησε τη στιγμή δημοσιότητας που του/της χρωστούσε η ζωή, όταν το 2015 άρχισαν να φτάνουν με βάρκες από την Τουρκία κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες. Οι ξένοι δημοσιογράφοι και εθελοντές που συνέρρευσαν, πρόσεξαν, αναγκαστικά, τον άνδρα που ντυμένος γυναικεία έκανε τη βόλτα του στην πλατεία, ανάμεσα σε ταλαιπωρημένα πρόσωπα, παιδιά που έκλαιγαν και γυναίκες τυλιγμένες σφιχτά με τη στολή της θρησκείας τους. Τότε, για πρώτη φορά κάποιοι θέλησαν να ακούσουν και τη δική του/της ιστορία

Όταν κόπασε η ένταση και η δημοσιότητα εγκατέλειψε τη Σκάλα Συκαμινιάς, ο/η Δημήτρης έμεινε μόνος/η ξανά, μέσα στον ασφυχτικά κλειστό κύκλο της ζωής του/της.

Μια μέρα, το 2016, τον/τη συνάντησα να χορεύει στον δρόμο έξω από το σπίτι του/της. Στις επόμενες συναντήσεις μας, τον/την είδα να συρρικνώνεται, αδυνατώντας να συμφιλιωθεί ξανά με το σκοτάδι που υπήρξε όλη του/της η ζωή.

Στο παρελθόν, δημοσιογράφοι και εθελοντές που βρέθηκαν για να αποτυπώσουν την αλήθεια της προσφυγικής κρίσης στο νησί, χάρισαν στη Δήμητρ@ μία εφήμερη δημοσιότητα.

Όταν όλοι έφυγαν, εκείνη έμεινε πίσω, επιμένοντας να ζει σε ένα χωριό όπου όλοι την γνώριζαν αλλά κανείς δεν την ήξερε. Μια μέρα από αυτές, η Χατζηδημητρίου βρήκε τη Δήμητρ@ να χορεύει ελαφρολαϊκά στο δρόμο έξω από το σπίτι της. Αυτή είναι η ιστορία της όπως τη διηγήθηκε στο φακό με χαμόγελο.

Γιατί η Δήμητρ@ δεν ανταπέδωσε το μίσος και τη χλεύη που τόσο γενναιόδωρα η Ελλάδα του σήμερα της χάριζε σε κάθε ευκαιρία. Η Δήμητρ@ ήταν, είναι και θα είναι πολύ καλύτερη από εμάς και της χρωστάμε -πολλά.

Της χρωστάμε δίσκους με την αγαπημένη της μουσική, βιβλία, λουλούδια, μαργαριταρένια κολιέ και κόκκινα φορέματα, και κατανόηση, και συμπόνια και αποδοχή.

Της χρωστάμε μια συγγνώμη γι’ αυτό τον κόσμο που δε την άφησε να υπάρξει όπως ήθελες, έναν κόσμο σκληρό που δεν φροντίζει το καλό, το πνίγει, το ακυρώνει, το μισεί.

Κυρίως όμως της χρωστάμε μια αγκαλιά.

Ο επίλογος αυτός είναι όπως εύστοχα είπε συνάδελφος “μια ταφή αγνώστων στοιχείων σε μια κοινωνία άγνωστης ηθικής.”

Ένας αποχαιρετισμός που θα θέλαμε να μην ήταν, στη βιογραφική ταινία της Χατζηδημητρίου για έναν όμορφο άνθρωπο που “λιθοβολήσαμε.”

Δήμητρ@, συγγνώμη, αγκαλιά για κάθε μια πέρλα στο λαιμό σου και ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη για σένα:

Όμως, εδώ τέλειωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν. Έτσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο.

Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια
μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική.\

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dimitra Nikitea (@nikiteaa)