Τη Ρηνιώ Μίσσιου, τη για μισό αιώνα σύντροφο του Χρόνη Μίσσιου, τη συναντήσαμε στο σπίτι τους, σε ένα χωριό έξω απ’ την Αθήνα. “Θυμάμαι”, μας είπε “Τότε που ήμασταν στην Ελβετία με τον Χρόνη. Είχε ένα σοβαρό πρόβλημα στο κεφάλι. Κάθε που έμπαινα στο νοσοκομείο μύριζε καφέ. Αυτή η μυρωδιά μέχρι και σήμερα με κάνει να νιώθω ότι όλα θα πάνε καλά, όπως πήγαν και τότε”.
Το κόμμα: “Ο Χρόνης δεν πέθανε εν σιωπή κι αυτό τον έσωσε. Δεν υπάρχει ευεργετικότερο συναίσθημα από μια προσωπικότητα από την καθαρή συνείδηση. Θέλει κότσια, δεν είναι για τον καθένα. Η ελευθερία δεν είναι δώρο που χαρίζεται. Είναι κατάκτηση που απαιτεί μεγάλο κόπο και ρίσκο. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα απ’ αυτήν, γι’ αυτό δεν τολμούν οι άνθρωποι”.
Η γνωριμία: “Ήταν Πρωτοχρονιά του ’59, γιόρταζε ένας σύντροφος. Ο Χρόνης καθόταν σε ένα χαμηλό ντιβάνι, φορούσε ένα γκρι κοστούμι, ήταν πανέμορφος. Θέλοντας να καλύψω τα πραγματικά μου συναισθήματα τη στιγμή που μας σύστησαν, του είπα με ειρωνεία: «Α! Εσύ είσαι ο ήρωας;”.
O έρωτας: “Δεν μπορείς να είσαι επαναστάτης δρών και να είσαι ασκητής. Η επανάσταση κι ο ερωτισμός πάνε μαζί. Ο κίνδυνος είναι αφροδισιακό. Συνυπήρχε με κοπέλες που τον προστάτευαν και τον έκρυβαν. Τι πιο φυσικό απ’ το να προκύψει κάτι; Το είχα δεχτεί. Άλλο όμως η λογική επεξεργασία κι άλλο η συναισθηματική μας αντίδραση. Του έγραψα πως δεν θέλω να βαραίνω στη συνείδηση του και ότι αν υπάρξουν απώλειες θα τις δούμε μετά”.
To τέλος: “Ποτέ δεν μιλήσαμε για το τέλος. Τις τελευταίες ημέρες όμως του είπα μήπως ήθελε να ειδοποιήσω κανένα φίλο ή φίλη του. «Όχι» μου είπε «Ό,τι θέλω κι ό,τι θέλησα, είναι εδώ»”.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρύσα Λύκου
Ηχοληψία: Διονύσης Αντύπας
