Κόντρα σε κάθε μορφή κοινωνικής αδικίας και με μόνο όπλο τα τραγούδια της πάντα, η δημοφιλής ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου αφήνεται σε μία χαλαρή συζήτηση εφ’ όλης της ύλης στο podcast Bosko Talks με τον Αντώνη Μποσκοϊτη.
Η Νατάσσα Μποφίλιου με δικά της λόγια
Εμφανιστήκαμε σαν μια νέα γενιά που θέλαμε να πρωταγωνιστήσουμε ως πολίτες με συνείδηση και όχι απλά ως καλλιτέχνες. Εκφράσαμε ίσως τα όνειρα της γενιάς μας, γι’ αυτό και οι νέοι μας ακολούθησαν.
Υπάρχουν άνθρωποι, που κάνουν εμετό με μένα. Και άλλοι που με λατρεύουν. Δεν πειράζει, απολύτως θεμιτό είναι κι αυτό.
Παρατηρώ τους καλλιτέχνες, ακόμη και τους πιο νέους, να ασχολούμαστε περισσότερο με το σε ποιους αρέσουμε, με το σύστημα, με το κάθε φάντασμα που μπορεί να έχουμε μες το κεφάλι μας, παρά με το να παράξουμε κάτι που θα έχει αξία και που θα μας αντιπροσωπεύει.
Ο λόγος που δέσαμε σαν τριάδα είναι επειδή ο ένας ψάχνει συνέχεια ν’ ανακαλύψει κάτι καινούργιο στον άλλον. Όταν τρεις συνεργάτες είναι και φίλοι αγαπημένοι, δεν επέρχεται πάνω απ’ όλα η πλήξη στη σχέση τους.
Έχω τραγουδήσει πολύ καλύτερα στα live μου παρά στα CD. Αυτή τη φορά είμαι τόσο ευχαριστημένη που για πρώτη φορά δεν θα άλλαζα ούτε νότα. Σε προηγούμενες δουλειές μπορεί να πέταγα το 98% από μένα και δεν υπερβάλλω καθόλου! Ναι μεν έχουν μια ειλικρίνεια οι δίσκοι μου, αλλά το συναίσθημα μου επιβαρυνόταν μονίμως από ένα άγχος.
Μια μεγάλη κρίση την περάσαμε το 2012, πριν τις «Μέρες του φωτός». Ή θα συνεχίζαμε όλοι μαζί, εξελίσσοντας ο ένας τον άλλον, ή θα κάναμε ένα διάλειμμα, αφού ειδικά εγώ είμαι μονομανής. Εννοώ πως αν βρω κάτι, σκύβω το κεφάλι και το πιστεύω μέχρι τέλους. Προτιμώ όλο το πάθος μου να το διοχετεύω σ’ ένα κανάλι.
Έχω τραγουδήσει τη «Λένγκω» μπροστά στον Μαρκόπουλο ή το «Νυν και αεί» μπροστά στον Ξαρχάκο. Δεν το πιστεύω, ειλικρινά! Ποια ειμ’ εγώ που το κατάφερα αυτό; Το λέω τώρα και θέλω να βάλω τα κλάματα, αλλά δεν το κάνω για να μη γίνω γραφική γκόμενα που κλαψουρίζει.